علمي

روايت شهيد جعفري‌منش از «وصيت‌نامه شهدا»

شهيد «محمد جعفري‌منش» سال 62 در عمليات والفجر4 و در ارتفاعات 1904 بر اثر برخورد تركش به سرش مجروح شد.
روزگار جانبازي او از 22 سالگي آغاز شد. موج انفجار و فشار تركش به مغزش او را آزار مي‌داد. وقت و بي‌وقت تشنج مي‌كرد و اين تشنج برايش بسيار حادثه آفرين بود.
كم‌كم عوارض مجروحيت هم به سراغش آمدند. سمت چپ بدنش لمس شد. چشم چپش را تخليه كرد، كامش را از دست داد. لگنش چندين بار عمل شد، كليه‌هايش را از دست داد، پاي راستش از زير زانو قطع شد و 8 سال دياليز شد.
او سرانجام در 15 مردادماه 93 در بيمارستان عرفان تهران به آرزويش يعني شهادت رسيد. چند ماه از شهادتش مي‌گذرد و حالا دست نوشته‌هاي مختلفي را از او به يادگار مانده است و در آن‌ها از ديدگاه‌هايي كه بعد از سال‌ها از اتمام جنگ تحميلي هنوز بوي جهاد و رزمندگي مي‌دهد، مي‌گويد.
شهيد جعفري منش در يكي از يادداشت‌هايش به شرح و تحليل وصاياي شهدا مي‌پردازد و آن را نمونه خاصي از عرفان شهدا معرفي مي‌كند. متن اين يادداشت با عنوان «وصيت نامه شهدا» در ادامه مي‌آيد:
بسمه تعالي
خود وصيت نامه با شكل ظاهري‌اش اين را مي‌رساند كه شما بايد از خون شهيدان و از حرمت راه آن‌ها حفاظت و ادامه دهندگان آن راه باشيد. مي‌‌توان وصيت نامه‌ها را و شهيدان را تشبيه به اين كرد كه شهيدان جوي‌ها و نهرها و رودخانه‌هايي هستند و وصيت نامه‌ها آب‌هايي است كه بر روي آن‌ها جاري است.
شهيدان به اين رسيده‌اند كه از چشمه اسلام، سرچشمه گرفته‌اند و همه از يك چشمه هستند ولي بعضي جوي و بعضي نهر و بعضي رود هستند و باز همه اين آب‌ها به اسلام مي‌ريزد.
حركت شهيدان كه نمودارش وصيت نامه‌هايشان است اين است كه خود هميشه در حركت بوده‌اند، يعني جوي سكون ندارد و ثابت نيست و آن‌ها نشان مي‌دهند كه هميشه در تغيير و تحول هستند تا اينكه به چشمه اسلام يعني فوز عظيم شهادت دست پيدا كنند.
اما در اين حركت، كار آن‌ها بيدارباش زدن و هشداردادن است. يعني اي غافلان تا كي در خموشي و غفلت سر خواهيد برد؟ آيا حركت به اين عظيمي را نمي‌بينيد؟

وصيت نامه شهدا عرفان مكتوبشان است/مانند موجي در دل انسان‌هاي مرده طوفان برپا مي‌كند